تأثیر تمرینات جسمانی و هماهنگی بر کاهش اختلالات رفتاری کودکان کم توان ذهنی

چکیده هدف: تحقیق حاضر بر آن است که تأثیر یک سری تمرینات آمادگی جسمانی و هماهنگی را بر کاهش اختلالات رفتاری کودکان کم توان ذهنی بررسی نماید. روش بررسی: ۳۸ دانش آموز کم توان ذهنی (۲۹ دختر و ۹ پسر) با میانگین سنی ۱٫۷±۱۴ به صورت نمونه های در دسترس انتخاب و با استفاده از پیش آزمون، پس آزمون تأثیر تمرینات آمادگی جسمانی و هماهنگی بر کاهش اختلالات رفتاری این کودکان سنجیده شد. در پیش آزمون از پرسشنامهٔ اختلالات رفتاری راتر (۲۰۰۰) استفاده شد. در ادامه تمرینات جسمانی و هماهنگی به مدت ۶ هفته و ۵ روز در هفته ارائه شد. در پس آزمون که یک روز بعد از آخرین روز تمرین بود، مجدداً پرسشنامه برای همهٔ آزمودنی ها استفاده شد. یافته ها: میانگین پیش آزمون برابر ۱۶٫۳۷±۳۷٫۶۸ و میانگین پس آزمون برابر ۱۱٫۸۶±۲۱٫۱۳ بود که این کاهش از لحاظ آماری در سطح ۰٫۰۰۱>p معنادار بود. تجزیه و تحلیل یافته ها نشان داد که اختلالات رفتاری کودکان کم توان ذهنی تحت تأثیر تمرینات جسمانی و هماهنگی کاهش یافته است. نتیجه گیری: به طور کلی می توان گفت این تمرینات به افزایش سلامت روان منجر می شود و در کاهش اختلالات رفتاری کودکان کم توان ذهنی نقش مؤثری دارد. این نتایج نشان می دهد که دست اندر کاران امور بهداشت و سلامت کودکان کم توان ذهنی و سازمان بهزیستی بایستی در خصوص تمرینات ورزشی خصوصاً تمرینات جسمانی و هماهنگی اهتمام داشته و از این تمرینات به عنوان عامل تأثیرگذار در بهبود رفتاری افراد کم توان ذهنی استفاده نمایند.